Een zonnige zaterdag in maart

De bed over, over, over, over, overgrootouders van Udo Uggla dienden jaren aan het hof van Koning Harald I in Denemarken. Zij woonden in een bescheiden plaggenhut net buiten Jelling op een halfuur lopen van het paleis van Harald en Gunhilde. Opa Sven was een begenadigd spijkermaker. Vol trots kon hij uren vertellen over hoe recht en sterk zijn spijkers waren in tegenstelling tot die van zijn collega spijkermaker Magnus, die meestal dronken van de mede dusdanig kromme spijkers afleverde dat op een dag de botenbouwers het hadden gehad en hem met zijn kromme spijkers aan de muur nagelde en Magnus daar drie dagen en nachten lieten hangen.

Oma Tove was een lieve trotse vrouw die werkte in de keukens van het paleis. Het was een klein vrouwtje maar met een grote mond. Tove was de eerste en waarschijnlijk enige pacifistische Vikingvrouw die in die tijd in Denemarken leefde. Elke dag had ze woorden met de andere vrouwen in de keuken over het nut van ...

...

veroveren, moorden, verkrachten en plunderen. Gunhilde, de vrouw van Harald I had op een dag genoeg van de onrust stokende Tove want was zelf een grote voorstander van moorden, plunderen en verkrachten en droeg daar op menige zeetocht haar steentje aan bij. Onder het mom van “Wij maken Denemarken weer groot” konden ze onruststokers als Tove niet gebruiken dus werden Sven en Tove verjaagd uit Jelling. Naar het noorden konden ze niet want daar waren nog meer Vikingen dus begonnen ze aan een lange voettocht naar het zuiden om zich uiteindelijk in Todenbüttel in Sleswig-Holstein te vestigen.

De Holsteiners hadden helemaal geen behoefte aan rechte spijkers en er waren geen paleizen, dus om de eindjes een beetje aan elkaar te knopen begonnen Sven en Tove wortelen te schrapen. Door de jaren heen verfijnden Sven en Tove de techniek van het wortelschrapen. Niet één wortel, zo redeneerde Tove, is gelijk aan de andere en dat maakt ze nou precies zo boeiend. Hun geschraapte wortelen werden een delicatesse die in heel Sleswig-Holstein werden verkocht onder het merk Uggla Karotten. Zo ontstond er een imperium van Uggla geschraapte wortelen dat generatie op generatie werd overgedragen.

Op een winderige dinsdagmorgen in maart 1971 zag kleine Udo Uggla het levenslicht in de familieboerderij in Todenbüttel. De kleine Udo groeide op als vrolijk mannetje met maar 1 doel in het leven: schrijver worden; het wortelschrapen kon hem gestolen worden. Dat liet hij over aan zijn broer Klaus die opstond met wortelen en naar bed ging met wortelen. Het was zo erg dat Klaus’ vrouw Gisela hem op den duur verliet voor een handelaar in keukenmessen: een onooglijk klein dik mannetje met grote voeten en enorm veel lichaamshaar, maar zelfs met deze Horst was Gisela gelukkiger dan Klaus en z’n wortelen.
Ondertussen verdiende Udo z’n brood als huis-aan-huisverkoper van Pruisische fotolijstjes. De zaken draaiden als een tiet en algauw kon Udo een klein huis in Hasselbrock aan de grens met Nederland kopen. Naast schrijven had hij maar één hobby: kermissen afschuimen met z’n gabber Bernd Bönde, een professionele koorzanger in Bremerhaven die echter niet naast z’n schoenen ging lopen en altijd bleef wonen in Hasselbrock. Op een zomeravond in 1992 hadden Udo en Bernd de keuze tussen kermissen van Walchum, Heede of Schoonoord in Nederland. Ze besloten om de kermis van Schoonoord te verkiezen, omdat op de kermis van Walchum altijd gevochten werd en op de kermis van Heede teveel supporters van Eintracht Papenburg rondliepen: een club die Udo op de zenuwen werkte door het met oorlogskreten doorspekte clublied. Udo bleek toch nog een vleugje DNA van z’n oma Tove in zijn aderen te hebben.

De keuze voor de kermis van Schoonoord bleek een levens veranderende keuze voor Udo. Terwijl Udo en Bernd de kermis afstruinden viel hun oog op een tenger meisje dat met veel kunde en precisie prijs na prijs bij de schiettent binnenhaalde. Normaal gesproken was Udo niet van het wapentuig maar het zien van dit meisje met een groot geweer gaf hem een twinkeling in de onderbuik. Gebiologeerd keek Udo hoe zacht haar vinger de trekker van het geweer beroerde. Nadat ze haar vierde teddybeer had binnengeschoten vroeg Udo of ze met hem een suikerspin wilde delen. Zittend op de dijk van het Oranjekanaal dat Schoonoord verbindt met Wezuperbrug, leek de tijd op deze zwoele zomeravond stil te staan. Udo vertelde over zijn droom om schrijver te worden.  Lena vertelde over haar droom om advocate te worden en dan moordenaars te verdedigen die hun slachtoffer brutaal hadden afgemaakt met gebruik van messen, beitels, stokken, stenen, bijlen en vergiftigde poedermelk. Udo hing aan Lena’s lippen daar op de Oranjekanaaldijk. Terwijl de zon al opkwam, gaf Udo Lena een lift achterop zijn brommer naar het vakantiehuis van haar opa en oma net buiten Schoonoord. Haar opa was advocaat in de Amsterdamse regio en bekend van de spraakmakende rechtszaak tegen Freddy de Zoete, die zijn vriendin Betty op wrede wijze zou hebben afgeslacht met een beitel en vlammenwerper. Lena’s opa won de rechtszaak door voor Freddy een alibi op te voeren dat hij de vlammenwerper voor de eendenjacht gebruikte. Bij de deur kreeg Udo een zoen die uren leek te duren. Udo wilde graag meer, maar Lena was netjes opgevoed en oma een lichte slaapster. Wel nodigde Lena Udo uit om de week erop naar Amsterdam te komen en haar souterrain aan de 2e Weteringdwarsstraat te bekijken.

En zo geschiedde, Udo nam de trein van Hasselbrock naar Amsterdam en op het moment dat Lena de deur van de 2e Weteringdwarsstraat nr. 48 opendeed voelt Udo de bekende twinkeling weer in de onderbuik. Lena had blijkbaar uitgekeken naar Udo’s komst want van het ene komt het andere en algauw lagen Lena en Udo te rampentampen als twee ouwe merries. Geen van beiden had veel ervaring op het seksuele gebied, ja zelfs Udo was nog maagd, en had hij zich op het erotische vlak tot dan toe beperkt met een pak tissues en de Wehkamp brochure op z’n eikenhouten bankstel. Na de seks rookten Udo en Lena een sigaret. Het was voor Lena de eerste sigaret en ze rochelde de hele 2eWeteringdwarsstraat bij elkaar. Toch hield hun relatie stand en sterker nog, Udo verkocht zijn huis in Hasselbrock en zegt z’n baan op als huis-aan-huisverkoper van Pruisische fotolijstjes. De verkopen waren de laatste maanden toch al danig gedaald wegens de negatieve pers in de westerse media over Pruisische staatsportretten. Vooral foto’s van eenbenige non-binaire verpleegsters en mollige transgenders waren altijd enorm in trek maar sinds de WOKE-movement ook in de Pruisische regionen weerstand had gekregen waren de verkopen tot het nulpunt gedaald.

Een week later trekt Udo bij Lena in en probeert zijn carrière als schrijver nieuw leven in te blazen terwijl Lena zich op haar studie rechten concentreert. Ze hadden het niet breed maar hadden niet veel nodig en genoten van elkaar. Roger, de vader van Lena, was ook advocaat maar in de ogen van Lena een nietsnut. Een grote schuinsmarcheerder met een voorliefde voor loensende vrouwen en hij had zijn kennis van het Nederlands recht aangewend om de penoze van Amsterdam te helpen hun fortuinen wit te wassen op de Kanaaleilanden. Hij genoot van de roem en het succes en smeet het geld door vensters en deuren. Zo kocht hij een peperdure Porsche cabrio, nog een Porsche cabrio, een aquamarijn blauw metallic Porsche 356 type A, nog een Porsche cabrio, een platinum horloge, negen gram coke per week, een buitenverblijf op Ibiza, een koekjesfabriek, een tractor en twee przewalskipaarden.
Op een dag reed hij in zijn aquamarijn blauw metallic Porsche 356 type A door de Provence als hij een lekke band krijgt. Roger had twee linkerhanden dus de eerste de beste auto die passeert laat hij stoppen. Uit de auto stapt een jonge vrouw van eind twintig, die zijn eigen vrouw en voorgaande maîtresses lieten verbleken, zo knap vindt hij haar. Nochtans is de jonge vrouw – die Yvette blijkt te heten - niet overdreven knap, zeker als je de grote wrat boven haar wenkbrauw meerekent, haar stinkende oksels en haar ingegroeide teennagels. Maar Roger heeft nu eenmaal een speciale smaak voor vrouwen en nadat Yvette heeft geholpen met de lekke band te vervangen, beginnen Roger en Yvette een stomende relatie. Roger is zo verliefd dat hij Yvette een Porsche cabrio geeft en een przewalskipaard. Op een winternacht liggen Roger en Yvette te slapen in haar 16e eeuwse gites in het heuvelige landschap rondom Saint-Zacharie, als de temperatuur binnen 2 uur significant daalt van 15 naar 2 graden boven nul. De oude verwarmingsunit die boven het bed hangt slaat aan, maar aangezien deze van dubieuze Italiaanse makelij is druppelt condenswater in de keel van Roger, die altijd met zijn mond open slaapt. Hij krijgt langdurige verkoudheid en meteen daarna een longontsteking en sterft.

Lena had een bloedhekel aan haar vader en wilde niets te maken hebben met het door bloedgeld vergaarde fortuin, dus doneerde de erfenis aan de regering van Tuvalu – een kleine eilandengroep in de stille oceaan. Lena was er nog nooit geweest maar erg begaan met de bijna 10.000 Tuvaluanen die vechten tegen de immer stijgende zeespiegel. De Tuvaluaanse koning King Charles III was natuurlijk enorm in z’n nopjes met deze enorme donatie, en reed de volgende 10 jaar elke dag vol gas in een Porsche cabrio door de hoofdstad Funafuti. Het restant van de erfenis werd besteed aan een megalomaan 5-sterren hotelproject op het meest noordelijk gelegen eiland om meer toeristen aan te trekken. Gezien de stijgende zeespiegel werd het hotel volledig op palen gebouw, welke werden geleverd door een dubieuze Argentijnse zakenman. Wat palen gemaakt van de Argentijns lignumvitae zouden moeten zijn – een groen/bruine hardhout soort die in de Gran Chaco regio groeit en zo mooi contrasteert met de door de Franse architect Romaine Grégoire ontworpen bordeauxrodekoraal huisjes - bleken uiteindelijk palen van geprest bamboe te zijn. Gevolg was dat door wind en zout water de 25 peperdure huisjes van Tepukahakai Beach Resort binnen een week al scheef hingen en na een maand volledig in de lagune waren verdwenen. Tegen die tijd was de Argentijnse houthandelaar in z’n 20 meter luxe zeiljacht tezamen met het geld voor de palen al lang en breed verdwenen. Ook King Charles III had aan den lijve ondervonden dat Argentijnen niet te vertrouwen zijn...

Het enig dat Lena uit de erfenis van haar vader Roger had behouden was de aquamarijn blauw metallic Porsche 356 type A, de tractor en het overgebleven przewalskipaard. Het przewalskipaard liep mank en kwijlde enorm, dus werd door het slachthuis opgehaald om tot frikandellen te worden gedraaid. De tractor bleek een vintage model John Deere model 40HC te zijn en aangezien zowel Lena als Udo niets met het boerenleven hadden werd deze voor het luttele bedrag van $12.456 verkocht aan een hillbilly uit de Great Smoky Mountains in Tennessee. Udo wilde altijd al het edele golfspel oppakken, want het schrijven wilde maar niet van de grond komen dus kocht hij van de inkomsten uit de verkoop van de John Deere model 40HC een gebruikte golfset en meldde zich aan voor het lidmaatschap van de Haarlemmermeersche Golf Club.
Udo kreeg te horen dat hij op de wachtlijst werd geplaatst, dus via een aantal oude contacten van Lena’s vader Roger uit het Amsterdamse milieu werd discreet contact gezocht door twee in donkere maatpakken geklede- en in de nek getatoeëerde mannen met het bestuur van de HGC. Udo werd binnen een week volwaardig lid. Hij ontving zelfs een paar dagen later een welkomspakket met daarin een fles 2015 Dom Perignon champgane, 200g Dovy Caviar Royale, een nieuwe Ai SmokeDriver met Mitsubishi Tensei stiff shaft, geurdoekjes voor in de aquamarijn blauw metallic Porsche 356 type A van Lena, assorti bloembollen en een zakje Duyvis borrelnootjes.

Udo genoot van zijn lidmaatschap op de HGC en speelt wekelijks zijn rondjes met zijn collega-schrijver Piet Scheurvocht. Piet schreef samen met zijn broer Kid onder het gezamelijke pseudoniem G.I. Von Bayou diverse romans. Slechts één van hun vijftien romans, “Give me a rope because I didn’tfind one”, weet de bestseller lijst te halen in Roemenië. Piet wist dat hij met schrijven geen carrière ging maken, maar broer Kid kon het gebrek aan erkenning niet verkroppen, vond uiteindelijk een touw en hing zich op in het trapgat van hun ouderlijk huis. Piet legde zich daarna toe op erotisch proza maar het was nooit meer hetzelfde als schrijven met broer Kid en leed aan vreselijke woedeaanvallen na de zelfmoord van zijn broer. Dit uitte zich vooral op momenten dat hij een putt miste met als gevolg dat menig putter het moest ontgelden. Toch genoot Udo van elk rondje met Piet, totdat Piet tot over zijn oren verliefd werd op Manon. Een verliefdheid die standhield en steeds meer inhoud kreeg met samen onder een dekentje zitten, elkaar in de oren bijten en met z’n tweeën “Feel like Heaven” zingen. Manon en Piet kochten een oude boerderij in Roemenië, het land waar Piet nog aanzien genoot door zijn roman “Give me a rope because I didn’t find one”, en vertrokken op een regenachtige zondag in oktober. Udo heeft nooit meer iets van ze vernomen en speelde zijn wekelijkse rondjes weer alleen.

Vol interesse volgende Udo jaar-in-jaar-uit elke zaterdag in de wintermaanden het spel van de groep mannen die zich “De GWC” noemen. Udo had niet de behoefte lid te worden, maar volgde beschouwend de activiteiten van dit bijzondere groepje mannen. Het schouwspel dat zich in maart 2025 afspeelde zal Udo nog lang bijblijven. Op de laatste dag was het spanning alom. Het zou gaan tussen Johnny L – handelaar in vrachtwagenonderdelen uit Heemskerk – en Rempco du M – the Iceman uit Heemstede. Terwijl Eric B – vooral bekend als Noord-Hollands kampioen line dancing – nog aan het bijkomen was van 3 uur dansen op Jolene van Dolly Parton de avond ervoor – en Robbie K zijn laatste haringen van Vishandel Kras aan het wegkauwen was, ontvouwde zich op de 18e hole een waar spektakel. Udo kreeg flashbacks van de Tour de France uit 2020 waar tijdens de voorlaatste rit Primos Roglic de Tour zou winnen. Met een voorsprong van 57 seconden moest hij zijn naaste belager Tadej Pogacar voorblijven. In een bloedstollend gevecht op de tijdrit naar La Planche des Belles Filles wist na een mislukte fietswissel van Roglic en een complete ineenstorting, Pogacar zijn achterstand in te halen en de tour toch nog te winnen.
In het clubhuis zaten Johnny L en Rempco du M met zure gezichten, net zoals Primos Roglic en ploegleider Marijn Zeeman op de flanken van La Planche des Belles Filles, in de hoek van het clubhuis te aanschouwen hoe Frank – aka De Kannibaal, aka De Duif – Duivenvoorden er met de titel en het befaamde groene jasje vandoor ging!

Het nieuwe seizoen staat voor de deur, maar allereerst zal in augustus de GWC Midsommar wedstrijd worden gespeeld. Udo denkt altijd met weemoed terug aan de midsommar vieringen bij zijn Scandinavische familie. Een feest dat zijn oorsprong heeft in heidense tijden en wordt gevierd ter ere van de zomerzonnewende, rond 21 juni, de langste dag van het jaar. Een vruchtbaarheidsritueel en viering van het zonlicht, met geloof in de magische en geneeskrachtige krachten van planten en water op midzomernacht. De midsommar vieringen in de familie van Udo gingen er altijd heftig aan toe, met veel drank, schaars geklede familieleden en als sluitstuk van de avond een dronken oom Dokus die dansend rond de midsommar paal “ Hey kids, rock-‘n-roll, nobody told you to go” zong.

Udo geniet nu al met volle teugen van wat ere allemaal gaat komen en kijkt uit naar de start van het nieuwe seizoen in november, zodat hij zijn beschouwingen opnieuw kan delen binnen zijn selecte groep lezers…………